یشنهاد یک وبلاک نشین

آقای احمدزاده واقعا خسته نباشی خدا قوت برادر گلموسپاس ویژه از جناب رومادیه 6 شما هم خسته نباشی وخسته نباشی ویژه به برادر و سرور بزرگوارم جناب دکتر حاج بشیر اردکانی که از آنسوی مرزها ودر مدینه منوره هم نگران دوستان حق طلب خود می باشد و خستگی را الحق خسته کرده وهمیشه وبلاگ وزینشان آنلاین و پیگیر مطالبات آزادگان است. 
اگر امکان دارد متن پیام حضرت آقا رو در یک پست اختصاصی قرار دهید ،بهترین زمان برای تظلم خواهی است تا تنور داغ است نون را بچسپانید لطف خدا را در این قضیه زیاد می بینم وتاکید حضرت آقا جایی که می فرمایند: با توجه به شرایط مناسب وامید بخشی که از لحاظ همدلی وهماهنگی وهمفکری بین مسئولان امر وجود دارد ،چرا اقدام قاطع و اساسی انجام نمی گیرد ؟که همه نتیجه را به طور ملموس مشاهده کنند .توقع من از آقایان محترم این است که چه با سمینار وچه بدون سمینار،تصمیمات قاطع وعملی وبدون هرگونه ملاحظه ای بگیرند واجرا کنند .
حضرت آقا اتمام حجت فرمودند وموجی از امید و شادی را به جامعه و خصوصا آزادگان هدیه کردند که به هیچکس ملاحظه ای نشود و تصمیمات قاطع وعملی صورت بگیرد ،بنظر حقیر اگر نظر سنجی در سایت باشد، بهتر از نمایش همراه دوستان خواهد بود .انشالله ماه دی ،ماه شادی وجشن وسرور آزادگان زجر کشیده باشد .امیدوارم برادران عزیز وفرهیخته وبلاگنویس هم در این نشست اعتراضی شرکت کنند ،جایی که رهبر عظیم الشان از دست مفسدان وغارتگران اموال و دارایی های مردم دلخور است و می فرماید چه با سمینار چه بی سمینار اقدام عاجل کنید ؛فکر نکنم با عریضه نویسی ما وشما ره بجایی ببریم ،ما بعنوان سهام دار در شرکتی که متعلق به خودمان است تحصن و تجمع می کنیم ،تا صدایمان زودتر به گوش سران نظام برسد وخود شما بهتر از حقیر واقفید که آزادگان در تنگنای معیشتی و تورم کمر شکن هستند .وبقول حجت السلام باطنی آزادگان عمر نوح ندارند.ویا هر جور شما بزرگان صلاح میدانید ،در این برهه بهتر است اختلاف ها را کنار بگذاریم وبا وحدت و همدلی حق یتیمان ودوستانی که دستشان از این دنیا کوتاه شده را بگیریم ومرهمی باشیم بر درد های بی شمارشان.امید است همه وبلاگ نویسان متعهد و فرهیخته مروج فرهنگ ایثار وشهادت واز خود گذشتگی (واقعی )باشند .    تو خواه از سخنم پند گیر خواه ملال    والامر الیکم

برگشتم مثل سنجد

سلام به همه دوستای خوبم

بالاخره بعد از گذشت یه سال و اندی شاید هم یه سال و گوگوش  نه اندی اومدم به وبلاگ عزیز خودم سر بزنم البته من همیشه بهش سر میزنم ولی راستش نمیخواستم چیزی بنویسم. من این وبلاگ رو زمانی درست کردم که از زمین و زمان متنفر بودم هر چند الان هم اون تنفر هست اما به شدت و حدت اون روز نیست و اینکه حالت دیگه نسبت به زمین و زمان نیست بلکه از جهل و نادونی خودم هست. اون روزها رو هیچوقت از یاد نمیبرم  روزهای وحشتناکی بودن اما خود خدا خودش تونست یه کاری کنه که اون همه ناراحتی و دلخوری و عصبانیت رو با رحمت خودش تبدیل به خوشی و شادی و لبخند یا بهتره بگم تبدیل به قهقهه و ابدی کنه. امروز اومدم تا از خدا تشکر کنم. خدا توی اون مهمونی بزرگترین مظلوم بودش چون همه قرار شد ازش گله کنیم و سرش داد بزنیم اما امروز من میخوام بگم خدا تنها کسیه که میتونیم بایستیم کنارش  و با افتخار بگیم این همون بادی گارد منه که قراره تا ابد و تا زمانیکه خودش هست نگهدارمونه. شاید خیلی ها نفهمن چی دارم میگم اما همینکه  من و چند نفر دیگه بفهمیم خودش کلیه مگه نه ؟

 دلم برای نوشتن توی وبلاگ تنگ شده. در ضمن الانم اومدم کافی نت دارم این اینو مینویسم. الهی لبای همتون خندون خودتون گلدون و دلاتون آفتابگردون  جمال الهی باشه . بازم دعا کنین تا من آدم بشم.