کبوتر،براساس خاطرات شهید علی اکبر مزینانی

سبزوارنگار/ شهید علی اکبر مزینانی (تاج) فرزند مرحوم حاج محمدباقر در سال 1347در خانواده ای مذهبی و زحمتکش به دنیا آمد.

پس از اتمام دوران تحصیلات ابتدایی چون رغبتی به ادامه تحصیل نداشت به کمک پدر مرحومش شتافت و در کار کشاورزی همیشه او را همراهی می کرد.

علی اکبر علاقه ی خاصی به تعزیه خوانی داشت به همین خاطر بعد از برگزاری مراسم تعزیه ی عاشورای مزینان همراه با دوستانش نخل کوچکی را آماده می کردند و نقش هایی را که حفظ کرده بودند در میدانی که در سمت غربی و خارج از مزینان قرار داشت اجرا می کردند.اکنون بعضی از دوستان این شهید همان نقش ها را در تعزیه ی مزینان اجرا می نمایند.

شهید علی اکبر مزینانی با تشکیل بسیج در مزینان به خیل بسیجیان مزینان پیوست و پس از مدتی راهی جبهه های حق علیه باطل شد و  عاقبت در دوازدهم تیرماه 1365 در مهران به فیض عظیم شهادت نائل آمد و پیکر مطهرش پس از تشییع باشکوه در گلزار بهشت علی (ع) مزینان به خاک سپرده شد. در ادامه خاطراتی از این شهید بزرگوار به قلم طیبه مزینانی تقدیم می شود.

کبوتر

از پله های کاهگلی خانه بالا می رود و روی بام می ایستد. دستش را در کیسه ی پلاستیکی فرو می برد و مشتی دانه ی ارزن، روی زمین می ریزد. کبوترهای سفیدی که بالای سرش در آسمان پرواز می کنند، روی زمین می نشینند و بق بقوکنان، شروع می کنند به خوردن دانه ها. مرد همسآیه، از داخل کوچه داد می زند: «تو، یه سره رو پشت بوم، کفتربازی می کنی، اون وقت می ری خودتو برا جبهه معرفی می کنی؟! تو رو چه به جبهه؟»

علی اکبر می گوید:« بازی نمی کنم، دوستشون دارم. چرا وقتی به اسبم و مرغ و خروسام می رسم، نمی گی به درد جبهه نمی خورم؟»

*

چادرم را می اندازم روی سرم و دنبال بقیه ی خواهرها، از خانه بیرون می روم. علی اکبر، از زیر قرآن رد می شود. یکی یکی جلو می رویم و صورتش را می بوسیم، می گوید: «هر چه بدی ازم دیدین، حلالم کنین، نبینم اون دنیا بیاین جلومو بگیرین ها!»

همه مان می خندیم. راه می افتد، می رود و توی پیچ و خم کوچه، گم می شود. راه می افتیم دنبالش. چشممان که به او می افتد، قدمهایمان را آرامتر بر می داریم. ب رمی گردد، نگاهمان می کند و می گوید: «برگردین خونه. با این چادرای گل گلی راه افتادین دنبالم که چی بشه؟»

می گویم: «دلمون آروم نمی گیره. می خوایم بیشتر ببینیمت داداش!»

دوباره راه می افتد. چند لحظهای سر جایمان می ایستیم و باز، حرکت می کنیم. دوباره می ایستد، برمی گردد و نگاهمان می کند. یک باره پا می گذارد به فرار! ما خواهرها نگاهی به همدیگر و نگاهی به کوچه ی خلوت می کنیم و به سرعت، دنبالش می دویم. نرسیده به بازار، می ایستد. ما هم نفس زنان می ایستیم، به رویمان می خندد و می گوید: «آخرش کار خودتونو کردین؟»

هیچ کدام حرفی نمی زنیم. به طرفمان می اید و می گوید: « اگه این دنیا گوشتونو پیچوندم، یه وقت نیاین اون دنیا بگین خدا گوشمو از بیخ بکنه! همین الان قصاص کنین که اون جا شلوغه، معلوم نیست نوبتتون بشه بتونین بیاین شکآیتمو بکنین!»

می گویم: «ما که حواسمون هست!»

همه مان می خندیم. دوباره تک تکمان را می بوسد و می گوید: «نترسین، بادمجون بم، آفت نداره!»

*

می گویم: «یه چیزی می نویسم زود برگرده، چون خیلی دلم براش تنگ شده!»

مادرم می گوید: «بی خود! فقط توی نامه ات، سلام ما رو بهش برسون. بگو تا هر وقت دوست داره، جبهه بمونه. ما بهش افتخار می کنیم.»

هر چه می گوید، می نویسم. آخر نامه، درشت می نویسم:«داداش! اگه تا دو هفته ی دیگه نیای، کفتراتو می فروشیم!»

*

پاکت نامه را باز می کنم. مادرم می گوید: «بلند بخون ببینم جواب نامه تو چی نوشته؟»

چشمم می افتد به خطوط قرمز رنگ بالای کاغذ. می خندم و بلند می گویم: «نوشته: کفترامو بفروشین، من اینجا چیزی پیدا کردم که به تموم دنیا نمی دم!»

*

کبوتری، دور حیاط، بال بال می زند. سرگردان است. گاهی روی بام می نشیند و گاهی روی دیوار. به زحمت می گیرمش. زخمی است، با خودم می گویم: «بذار علی اکبر بیاد ببینه بالاخره منم کبوتردار شدم!»

از بال کبوتر، خون می ریزد، دستی به سرش می کشم و با خوشحالی، می برمش تو اتاق.

*

مرد همسآیه جلو می آید و می گوید: «علی اکبر شهید شده!»

و می زند زیر گریه! می گوید: «دیشب خوابشو دیدم. گفت بهت بگم. اون کبوتر رو آزاد کنی!»

می لرزم! می روم سراغش. هیچ اثری از زخم روی بالش نیست./شاهدان کویرمزینان

زن پالتو پوست گرون قیمتی که تازه خریده بود رو پوشید

و مشغول تماشای خود در آینه بود

که دختر نوجوان نگاهی به مادرش انداخت

و با خشم گفت: مامان میدونی به خاطر این که تو بتونی این پالتو پوست رو بپوشی

یه حیوون بدبخت چه زجری رو متحمل شده؟

مادر نگاهی به دخترش کرد و گفت: خجالت بکش!

این چه طرز حرف زدن درباره باباته!

21 دیماه مرگ ازادی بیان

                                                       

حزب اسلامی کار:

مالک رشیدی :آیا انسانهایی که در برابر اربابان خود کلاه از سر بر میدارند وبا اعلام صوری برابری در اندیشه وسیاست ،با نگاهی ابزاری به دموکراسی،راه را برای سلطه خود هموار میکنند ،میتوانند مبانی پیشرفت یک جامعه وطلایه دار آزادی بیان باشند؟

یک جامعه زمانی راه موفقیت را در پیش خواهد گرفت که متفکران آن جامعه با نگاهی ملی وارزش نهادن به منافع مردم بدانند که مشکلات ودرد های آن جامعه چیست .وبه چه نوع اصلاحاتی نیازهست تا نواقص را برطرف ومسیر پیشرفت هموارگردد.قطعا در چنین جامعه ای بیان مشکلات وکمبودها،نیاز به اصلی به اسم آزادی بیان دارد که در واقع رابطه یک جامعه موفق وپیشرفته است که مستلزم روشنگری ومحیطی عاری از تعصب های کورکورانه و بدور از حس ارباب رعیتی است وبی شک بیان تمامی عقاید از هر طیف از مردم آن جامعه سربلندی وعزت آن جامعه را در پی دارد.سوال اصلی اینجاست که آیا در جامعه ما بر اساس آنچه که در گذشته وحال رخ داده است

ادامه مطلب توجه کنید

منبع:راه سبز امید کرمانشاه

10 تصویر برتر و خارق‌العاده سال 2014 از دیدگاه Weather را ببینید

سال 2014 با تمام خوبی‌ها و بدی‌هایش رو به پایان است و تنها چند روز دیگر با ما خداحافظی خواهد کرد. در این سال نیز همانند همیشه رویداد‌های بسیاری اتفاق افتاده است که عرصه طبیعت نیز خالی از آن‌ها نبود. هر ساله وب‌سایت Weather برترین تصاویر طبیعت و اغلب مربوط به شرایط آب و هوایی مختلف را منتشر می‌کند که یک نیم نگاهی زیبا به سالی که گذشت محسوب می‌شود.

امسال نیز با نزدیک شدن به روز‌های پایانی سال، این وب‌سایت معتبر 100 عکس برتر سال از لحاظ آب و هوایی را منتشر کرده است که در این مقاله تصمیم داریم نیم نگاهی به آن‌ها بیاندازیم و به تماشای 10 عکس برتر آن‌ها بنشینیم.

در این تصویر عکاس در حال حرکت در مقابل خاکستر‌های یک آتشفشان در منطقه سوماترا است.

چگونه یک خواننده مردمی{پولدار} شویم{نوشته خودم}

- اولین قدم برای ورود به عرصه هنر قهر کردن با مادرتان است، مگر نشنیده اید که قدیمی ها گفته اند: «هرکس از مادرش قهر کرد، رفت خواننده شد.» و یا آنکه «هرکس از مادرش قهر کرد، بازیگر شد.»، پس نتیجه می گیریم اولین مرحله برای پشت سر گذاشتن پله های ترقی قهر کردن از مادرتان است.

تذکر(1) بچه ننه ها نمی توانند خواننده شوند.

2- اکنون شما باید به دنبال ترانه بگردید، اما چون پول ندارید ... ببخشید اما چون ترانه سراها را قبول ندارید، خودتان دست به کار می شوید، برای شعر گفتن تنها کافی است خاطره یک نیم روز خود را به تصویر بکشید و سعی کنید چیزهایی بگویید که خودتان هم معنی اش را نمی فهمید. به عنوان مثال:
یه روز می خوام خواننده شم، یه روز می خوام راننده شم
باختن رو خیلی دوست دارم، من نمی خوام برنده شم

تذکر(2): خودم هم معنی بیت دوم شعرم رو نفهمیدم، اما گمان کنم حرف سیاسی از خودم در و کردم!

3- نگاهی به دور وبر خود بیندازید، چه می بینید؟ یک اتاق به هم ریخته و صفحه سوسه که جلویتان پهن شده و در حال خواندنش هستید؟! نه. «کمی نگاهتان را وسعت دهید! چه می بینید؟ استعدادهای بسیاری که شکوفا نشده اند، حتماً شما پسرخاله، پسر عمویی دارید که گیتار زدن بلد باشند؟! پس به خانه آنها زنگ بزنید و بگویید خواننده شده اید و به آنها نیاز دارد، حتماً قبول می کنند و برای شما آهنگ می سازند.

4- به وزارت ارشاد می روید و کمی خواهش و تمنا می کنید و شاید هم (...)! تا آنها قبول کنند به آلبوم شما مجوز ندهند! اکنون شما در نشریات زرد تیتر اول می شوید: تهدید کنید اگر به شما مجوز ندهند. به خارج می روید و بگویید دست و پاهایی پنهان در کشور مانع فعالیت شما می شوند و چشم دیدنتان را ندارد.

5- پرواز به آن طرف آبها، برای شروع دوبی خوب است (چون بیشتر از آن پول بلیت هواپیما ندارید!)، اکنون در مصاحبه های خود بگویید دلتان برای خاک کشور تنگ شده است و آرزو دارید روزی به ایران برگردید و هیچ کجا ایران نمی شود ... حالا یک شعر در همین راستا بخوانید:
می خوام بیام به ایرون، تو صف نون بمونم
اونجا واسه خودم و ننه ام بخونم
اینجا دلم گرفته، یه هم صدا ندارم
اینجا حتی لپ لپ هم نداره *

* تذکر (3): در ترانه اصلاً قافیه اهمیتی ندارد و مهم حس شماست که باید منتقل شود.

6- نگاهی به خود بیندازید، چه می بینید؟ یک جوان، موی بلند، روی سیاه، ناخن کثیف؟! نه ... بهتره به خود نگاهی بیندازید. چه می بینید؟ یک جوان منحرف، غرب زده بی خانمان؟! نه ... بهتره به خود نگاه کنید ... آری شما به آرزوی خود رسیدید. اکنون شما یک هنرمند محبوب و مردمی (و مهمتر از آن پولدار) هستید، حتی در روستاهای کشور پوسترها و «CD»هایتان خرید و فروش می شود و هر روز چند نوبت کنسرت می گذارید.

7- حالا وقت آن رسیده است که کمی به گذشته خود برگردید و به یاد بیاورید چه کسی شما را راهنمایی کرد تا یک خواننده شوید! کمی معرفت داشته باشید و حداقل یک امضا به من بدهید!